Nederlandse militairen worden door de politiek uitgezonden naar de moeilijkste plekken op aarde. Van de woestijnen in het Midden-Oosten tot vredesmissies in Afrika. Ze doen dit uit plichtsbesef en loyaliteit aan ons land. Ze zien en ervaren dingen die voor een buitenstaander nauwelijks te bevatten zijn.
Voor veel veteranen stopt de missie niet bij terugkeer op Schiphol. De strijd gaat thuis door, maar dan in het hoofd. PTSS (Posttraumatische Stressstoornis) is een beroepsrisico dat levens kan verwoesten. Nachtmerries, woede-uitbarstingen of sociale isolatie kunnen jaren na uitzending de kop opsteken.
Organisaties die veteranen steunen, vullen het gat dat de overheid soms laat vallen. Denk aan de opleiding van speciale hulphonden die veteranen helpen om weer de straat op te durven, of inloophuizen waar ze onder kameraden hun verhaal kwijt kunnen zonder veroordeeld te worden.
Niet alleen in verre oorlogsgebieden, maar ook hier in de wijk staan onze beschermers onder druk. Politieagenten, brandweerlieden en ambulancepersoneel worden steeds vaker geconfronteerd met agressie en geweld. De mensen die komen om te helpen, worden bespuugd, bedreigd of zelfs aangevallen.
Daarnaast zien zij dagelijks de rauwe kant van de samenleving: fatale ongevallen, ernstig geweld en menselijk leed. Dat stapelt zich op. Ook voor deze 'blauwe linie' is mentale zorg en erkenning essentieel. Stichtingen die zich richten op de politie en hulpdiensten bieden steun aan collega's die mentaal zijn vastgelopen of helpen nabestaanden van omgekomen hulpverleners.
Het is belangrijk om de juiste toon te vinden. Veteranen en agenten willen niet gezien worden als zielige slachtoffers. Het zijn professionals, mensen met eergevoel en ruggengraat. De hulp die zij nodig hebben, gaat niet over medelijden, maar over respect en wederkerigheid.
Ze hebben hun deel van het contract nagekomen: ze hebben hun leven en gezondheid in de waagschaal gesteld voor onze publieke zaak. Het is onze morele plicht als samenleving om ons deel van het contract na te komen: zorgen dat er een vangnet is als zij vallen.
Het steunen van doelen die zich richten op veteranen en geüniformeerden is een daad van patriottisme en solidariteit. Het is een manier om te zeggen: "Ik zie wat jullie doen, en ik waardeer het."
Hulp kan vele vormen aannemen:
Gespecialiseerde zorg: Financieren van therapieën die niet standaard vergoed worden.
Sport en re-integratie: Sportprojecten (zoals de Invictus Games) blijken een krachtig middel voor fysiek en mentaal herstel van gewonde militairen.
Erkenning: Het mogelijk maken van herdenkingen en veteranendagen, zodat de verhalen niet vergeten worden.
Vrijheid is niet gratis. De rekening wordt betaald door de mannen en vrouwen in uniform. Soms betalen ze met hun leven, soms met hun gezondheid of hun gemoedsrust.
Laten we zorgen dat ze er niet alleen voor staan. Door te doneren aan organisaties die veteranen en hulpverleners steunen, geef je iets terug aan de mensen die alles geven voor ons.
Zullen we hen niet vergeten?
